مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
چه خوش بر لب که بسم الله الرحمن الرحیم افتد و یا بر لب نوای یا عـلی و یا عظیم افتد چه خوش بر شوره زار دل گذاری از نسیم افتد چه خوش باشد که سائل کار و بارش با کریم افتد چه خوش عبدی که تا آخر گدای پنج تن باشد چه خوش نوکر که ارباب دو دنیایش حسن باشد مدینه امشب از یمن حسن باغ جنان گشته دوباره عالم پیر از گل رویش جوان گشته دوباره نور پیغمبر به دنیاها عیان گشته همان که نور حق در قاب چشمانش نهان گشته بگو تبریک بر ثارالله و بر حضرت زینب که زهرا مادر و شاه نجف بابا شده امشب دلا بنگـر که در ماه مـبارک مـاه تابـیده چه زیبا روی دست فاطمه با ناز خوابیده علی چون روی ماه مجتبای خویش بوسیده گشوده چشم، طفل و بر امام خویش خندیده جهان چون شام تاریکی و مهتابش حسن باشد حسین ارباب عالم لیک اربابش حسن باشد بیا افطار خود واکن بگو جانم حسن جانم کرامت را تو معنا کن بگو جانم حسن جانم کویر دل چو دریا کن بگو جانم حسن جانم و جا در قلب زهرا کن بگو جانم حسن جانم حسن سبط نبی آری حسن نور جلی باشد حسن شیر جمل بود و سپهدار علی باشد علی چون خاتم احمد حسن نقش نگین باشد حـسن بنگر عـلمدار امیرالـمومنین باشد حسن آقا، حسن مولا، معزالمومنین باشد حـسن مـولا و استاد یـل اُمُّ البـنـین باشد اگر مولا کند جلوه میان نه فلک یک دم تمام حُسن یوسف می‌رود از خاطر عالم به دل مهر حسن دارم حسن را دوست می‌دارم همیشه هر کجا یارم حسن را دوست می‌دارم به عشق او گرفتارم حسن را دوست می‌دارم شده مولا کس و کارم حسن را دوست می‌دارم امـام آخـریـن مـا بـه آقـائـیـش مـی‌نـازد می‌آید، از برای او حریمی ناب می‌سازد |